Felisburgo

Op exchange in mijn eigen exchange naar Paraguai. Klinkt nogal heftig hè?! Dat was het eigenlijk ook wel.

Woensdag avond vertrokken we met de bus naar Felisburgo. Van te voren eerst nog even een moment van bezinning, bidden hebben we heel veel gedaan op deze trip, en om 23:00 uur kon de reis dan beginnen. Na veel geslapen te hebben in de bus kwamen we donderdag ochtend om 11:00 uur aan in Felisburgo en kregen we een warm welkom. Zoals Brazilianen iedereen een warm welkom geven. We kregen een ontbijt en daarna werden we in groepen opgesplitst om naar onze eindbestemming te vertrekken. Mijn groep vertrok richting het plaatsje Paraguai. We gingen met de plaatselijke schoolbus en hij zat stamp en stamp vol. Luiza en ik zaten naast een meisje die op dezelfde dag jarig is als mij, dat was ontzettend toevallig. Aangekomen in ons gasthuis gaven de kinderen die daar woonden ons een rondleiding. Zo hebben ze een hele grote groente tuin, een hele hoop los lopende kippen, een vijver met vissen en een aantal koeien. Allemaal om zichzelf te voorzien, volgens mij. Ik heb het ze niet persoonlijk kunnen vragen vanwege mijn nog veel te gebrekkige portugees, Na de uitgebreide lunch hebben we de anderen van de groep die in een ander gasthuis in Paraguai verbleven weer ontmoet en gingen we majoka's planten, een klein kerkje die ze daar hebben bekijken en een kleine begraafplaats bezoeken. 's Avonds met z'n allen gegeten, daar bedoel ik mee bijna alle inwoners van Paraguai en daarna om een kampvuur liedjes gezongen en verhalen verteld.

De volgende dag gingen we naar de plaatselijke basisschool. Als ontbijt kreeg ik bitterballen, dacht ik.. haha. Het waren eigenlijk gewoon kleine ronde bolletjes die smaakten naar suikerbrood, erg lekker dus en ze leken op bitterballen. Op school kregen we een lunch.. ik bedoel een tweede ontbijt en gaven we de kinderen cadeautjes die we vanuit Belo hadden meegenomen. We gingen gelijk met die kinderen en hun nieuwe speelgoed spelen. Het was heel mooi om te zien hoe blij je die kinderen wel niet had gemaakt. Toen de ochtend voorbij was kwamen alle kinderen op ons af om ons een knuffel en kus te geven, dat vond ik zo super schattig. Na weer een uitgebreide lunch gingen we in een kring zitten, ze waren niet meer zo verlegen als die dag ervoor en toen bleek dus dat ze mijn blonde haren toch wel behoorlijk interessant vonden. Ze gingen het vlechten en vroegen de hele tijd of ik het echt niet geverfd had. Na een potje voetbal gingen we in de tuin helpen om een aantal groente uit de grond te halen en te wassen, zodat ze die de volgende ochtend op de markt konden verkopen. Helaas begon het te regenen en moesten we het werk even onderbreken, maar daarna gingen we gewoon weer verder. 's Avonds bestond onze maaltijd weer uit rijst, bonen, spaghetti met ui, kip, sla en manjoka. Tijdens ons verblijf in Paraguai hebben we geen moment honger geleden. We gingen op tijd naar bed, omdat de wekker de volgende ochtend alweer om 04:30 uur ging. In een stampvolle bus vertrokken we weer richting Felisburgo, ik was blij dat ik weer heel de bus uit stapte.

Iedereen bouwde zijn stent op en in de tussentijd arriveerden ook de andere studenten en docenten weer in Felisburgo. Gelijk werden alle ervaringen gedeeld. Eigenlijk hadden wij het nog best getroffen, omdat wij een dak, een vloer en een wc hadden. Sommigen hadden alleen een plastic zeil boven hun hoofd, de vloer was gewoon grond en de wc spoelde je door met een glaasje regenwater.

In Felisburgo kregen we allemaal weer een nieuw gasthuis aangeboden waar we een ontbijt kregen en ons even konden opfrissen. De lunch was weer gezamelijk en er was mij uitgelegd dat wij 's avonds een feest hadden. We gingen naar een klein kerkje waar we niet eens met z'n allen in pasten, omdat er ook heel veel inwoners van Felisburgo op af waren gekomen, en hebben daar een mis gevolgd. Daarna op een plein iets gegeten en om 23:00 uur weer de bus in richting Belo.

Deze dagen zijn voor mij ontzettend confronterend geweest. De eerste dag voelde ik me totaal niet op m'n gemak, ik voelde me verwend en kon niet geloven ze met zo weinig zo blij en gelukkig daar kunnen leven. De mensen daar hebben heel veel steun aan hun geloof en familie dat ze niet meer nodig hebben. Alle nieuwe indrukken zijn voor mij heel leerzaam geweest en ik ben alles wat ik heb een stuk meer gaan waarderen. Het vele bidden en praten over de wil van god vond ik niet altijd even makkelijk, omdat het totaal iets anders is dan wat ik gewend ben. Het is moeilijk te geloven dat die mensen daar hun hele leven wonen en ik eigenlijk maar een heel klein deel van hun bestaan heb gezien. Maar zoals ik al zei was het ontzettend leerzaam en ben ik blij dat ik deze ervaring heb mogen meemaken. Dit is toch wel even een ander stukje Brazilië dan dat ik tot nu toe gewend was.

In de bus terug richting Belo bijna geen oog dicht gedaan. Ik had bedacht dat het een goed idee zou zijn als ik zondag middag even een aantal uurtjes bij zou slapen, maar toen de andere exchange studenten me hadden uitgenodigd om acai te eten kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Ze hadden elkaar allemaal al ontmoet dus ik was een beetje de nieuwkomer, maar na een halfuur voelde dat al lang niet meer zo. We hebben over van alles gepraat, van onze eerste ervaringen hier tot aan ons leven in ons eigen land. Zelfs gekke bekken foto's gemaakt, kan gewoon. Helaas heb ik die nog niet tot mijn beschikking.

Ik heb het zoals jullie misschien wel merken nog steeds ontzettend naar mijn zin. Mijn gastfamilie is super en mijn hostsis is ondertussen een goeie vriendin van me geworden.

Ik vind al jullie reacties superleuk, dus blijf vooral reageren